Hintçe, Hindistan'ın en yaygın olarak konuşulan dillerinden biridir ve Hint-Avrupa dil ailesine aittir. Hindistan'ın yerli halkı, antik ve kutsal dillerini yazıya dökmek için çeşitli alfabeler kullanmışlardır. Modern Hintçenin yazımında kullanılan ortak alfabe Devanagari'dir. Devanagari, Hindistan'ın kuzey ve batı bölgelerinde yaygın olarak kullanılmaktadır. Hintçe, Sanskrit dili temel alınarak geliştirilmiştir ve Devanagari alfabesi ile yazılmaktadır. Pakistan'ın resmi dili olan Urduca ise Arap alfabesi ile yazılmaktadır. Urduca, farklı din ve kültürlerden gelen halkın ortak dili olarak gelişmiştir. Urdu kelimesi, Türkçe "ordu" kelimesinden türemiştir ve bu etkileşim, Müslüman ve Türk uygarlıklarının bölge üzerindeki uzun süreli etkisinin bir sonucudur.

Hint alfabesi, hecelenerek ve soldan sağa doğru yazılır. Hintçenin temelini oluşturan Sanskrit dili ve bu dilden türemiş olan bölgesel dil unsurlarını içerir. Ancak Sanskrit dili, günümüzde halk tarafından kullanılmayan bir dildir ve daha çok tarih ve araştırma alanlarında kullanılmaktadır. Hindistan'da bu dili konuşan yaklaşık üç milyon kişinin olduğu düşünülmektedir. Hindistan'ın çeşitli bölgelerinde birçok yerel dil kullanılmaktadır. Aynı zamanda Hintçenin oluşmasında Müslümanların kullandığı Arapça ve Farsça dillerinin de büyük katkısı olmuştur. Hintçenin esnek yapısı, çevre dil ve kültürlerle birleşmeyi sağlamış ve halkın ortak dili haline gelmiştir.

Hint alfabesinde yer alan harflerin yazım, okunuş ve sırası şu şekildedir:

Hintçe alfabenin bu özellikleri, onu diğer dillerin alfabelerinden ayıran ve benzersiz kılan unsurlardır. Hintçe, tarihsel ve kültürel zenginliği ile önemli bir dil olarak varlığını sürdürmektedir.